10. Teoretycznie zwykła historia

Benjamin parł przed siebie niczym lokomotywa. Nie zwracał uwagi na ludzi, którzy się od niego odbijali, nie reagował także na słowa rzucane w jego kierunku. Jednak tylko nieliczni zdobywali się na to, by coś mu powiedzieć. Wyraz twarzy Millera zdecydowanie nie zachęcał do konwersacji. Jego pięści wciąż były zaciśnięte, a nogi doskonale wiedziały gdzie mają iść. Prawdopodobnie trafiłby do tego mieszkania nawet z zasłoniętymi oczami, tak bardzo zawładną nim teraz instynkt, a nie racjonalne myślenia. Gdyby spytać Benjamina dlaczego tak bardzo się zdenerwował, pewnie sam nie znałby odpowiedzi. Wiedział jednak, że tak należy postąpić. Zawsze słuchał pierwsze impulsu, nie myśląc za bardzo nad konsekwencjami. I pomimo całej energii jaką wkładał w dojście do celu, droga niesamowicie mu się dłużyła. Więc kiedy w końcu stanął przed właściwymi drzwiami, jego pięści uderzyły w nie mocno, by lokator mógł wyjść mu na spotkanie.

***

Joe siedział w swoim pokoju jak na szpilkach. Od telefonu Cooper minęła już prawie godzina czyli mniej więcej tyle, by Benjamin mógł się spokojnie dostać do jego miejsca zamieszkania. Jednak teraz nie było czasu na to by złościć się na przyjaciółkę, która zrobiła to w dobrej wierze. Szkoda tylko, że wyszło tak jak zawsze, czyli źle. Moor nie chciał mieć do czynienia z żadną stroną Millera, a już na pewno nie z tą zdenerwowaną. Dlatego też, kiedy usłyszał stanowcze pukanie do drzwi, o mało nie wypluł serca. Adrenalina podskoczyła mu do maksimum, a  ręce drżały tak mocno, jakby Joe przechodził właśnie ostatnie stadium Parkinsona. Nawet nie było mowy o tym, by się podrapać po swędzącym nosie. Moor postanowił udawać jak najlepiej tylko potrafił, że nie ma go w domu. Ba! Nawet lepiej, że nawet nigdy tutaj nie mieszkał, a jego istnienie było w ogóle kiepskim żartem losu. Jednak natarczywe pukanie do drzwi nie ustępowało, a wręcz przeciwnie, nasilało się coraz bardziej. Joe wiedział, że w końcu to bezcelowe walenie musi się pukającemu znudzić, musiało. Przecież nikt normalny nie pukałby do drzwi przez cały dzień. Jednak żeby tego wszystkiego było mało, postanowił się także rozdzwonić jego telefon. Moor spojrzał na urządzenie jak na narzędzie tortur. I jak wielkie było jego zdziwienie, kiedy na wyświetlaczu ukazało się tak rzadko widziane słowo tata. Chłopak odebrał bez najmniejszej chwili namysłu, choć w jego głosie było słychać dźwięczną nutę zdziwienia.

- Coś się stało? – Cóż nie był przyzwyczajony do częstych telefonów od swojego staruszka.

- Nie ma cię w domu? – Joe zastanawiał się chwilę na odpowiedzią ale przecież nie mógł skłamać, w zasadzie istniała nadzieja, że do domu próbował dostać się pan Moor, a nie oszalały Benjamin.

- Jestem, a co? – Istniała też szansa, że to jednak Miller się dobija, a ojciec właśnie go chciał poprosić o to, by coś mu przyniósł do pracy. Ta opcja zdecydowanie mnie mu się nie podobała. Na tę myśl jego ciałem znów wstrząsnął niekontrolowany dreszcz, znając jego szczęścia tak właśnie było. Joe powoli zaczął żegnać się z życiem.

- To mi otwórz. – Po tych słowach  pan Moor się rozłączył, a Joe biegiem ruszył w stronę drzwi. Kiedy zobaczył ojca, na jego twarz wlała się tak błoga ulga, że nie był w stanie nad tym zapanować. Nie umknęło to bystremu spojrzeniu Jonathana, który od razu zauważył, że jego syn był pobudzony bardziej, niż zazwyczaj.

- Coś nie tak? – zaczął ostrożnie. Doskonale zdawał sobie sprawę ze swoich relacji z pierworodnym, których szczerz mówiąc, nawet nie starał się poprawić. Jak zauważył, taki układ odpowiadał Joe’mu i nawet nie chciało mu się z tym walczyć.

- Nic szczególnego – skłamał. – Nie masz kluczy?

- Zostawiłem w pracy – odpowiedział automatycznie i popatrzył na syna tak, jakby dalsza część rozmowy miała sprawić mu niewyobrażalny ból. Joe od razu wyczuł dziwne zachowanie ojca i bez zbędnych słów ruszył w kierunku swojego pokoju. Jednak prawda była taka, że Jonathan miał mu coś ważnego do powiedzenia, nie wiedział tylko jak się za to zabrać. Cóż, nie znał za dobrze własnego syna, więc nie mógł przewiedzieć jak się zachowa. Pan Moor zebrał w sobie całą swoją odwagę i postanowił, że załatwi to właśnie teraz, w tym momencie. Nie było już odwrotu, jeśli nie zrobi tego teraz, to znów będzie odwlekał to w nieskończoność.

- Stój, musimy porozmawiać – jego głos nie był ani pewny, ani tym bardziej władczy. Joe odziedziczył po nim znacznie więcej, niż wygląd, jednak nigdy by się do tego nie przyznał.

- O czym? – Moor popatrzył pytająco na ojca i już wiedział, że nie chciał znać odpowiedzi. Nie podobało mu się to, że ojciec nagle zebrał w sobie siłę na rozmowę. To nie wróżyło niczego dobrego, przynajmniej dla niego.

- Usiądź. – Jonathan ruszył w kierunku kanapy i czekał aż jego syn znajdzie się obok. Joe wypuścił cicho powietrze z płuc i usiadł przy ojcu, miał nadzieję, że to nie jakieś nowinki, które przewrócą jego dotychczasowe życie. Jak na razie, Benjamin i Jamie doskonale sobie z tym radzili, nie  chciał by pojawiło się coś jeszcze.

-Widzisz… W moim życiu pojawiła się pewna kobieta, spotykamy się już od dłuższego czasu, jednak nigdy nie było okazji, by ci o tym powiedzieć…

- Może dlatego, że nigdy nie było cię w domu – wtrącił nagle Joe, czując, że nie  chce znać dalszej części tej opowieści. Jonathan, jednak puścił tę uwagę mimo uszu i kontynuował.

- Razem postanowiliśmy, że zamieszkamy w jednym domu. Ja, ty, ona i jej córka… - Moor patrzył na swojego ojca tak, jakby ten zaczął mówić w obcym języku, jednak gdy sens wypowiedzianych słów całkowicie do niego dotarł, Joe wybuchł niczym wulkan.

- Razem?! Czyli, że ty i ta twoja kurwa?! Jeśli chcesz ją posuwać, droga wolna, ale mnie w to nie mieszaj. Nie chcę tej twojej nowej, szczęśliwej rodziny. Sam sobie z nimi zamieszkaj, skoro tak bardzo ich kochasz. Nigdy nie było cię w domu, a teraz oczekujesz, że z otwartymi ramionami przywitam twoją dziwkę i jej bachora?! Zapomnij! – Wielkie łzy polały się po policzkach Moora, miał wrażenie, że został zdradzony w najbardziej bolesny i okrutny sposób. Nie zważając na ojca, wybiegł z mieszkania nawet nie zakładając butów. Nie wiedział, co miał robić. Nie mógł iść do Cooper, ojciec pewnie tam będzie go szukał. Nie miał też innych bliższych znajomych, do których mógłby się udać. Jedyny adres, który przychodził mu do głowy, był tym, którego normalnie starałby się najbardziej unikać. Jonathan natomiast siedział na kanapie nie dowierzając w to, co właśnie usłyszał. I kiedy wybiegł na dwór, by złapać Joe’go, było za późno. Jego syna nie było już widać.

***

Eliot popatrzył na drzwi, które wyglądały jakby chciały wyskoczyć z zawiasów. Doskonale wiedział, że tylko jedna osoba mogłaby się tak mocno wpraszać do jego mieszkania. Cóż, czas stawić czoła przeznaczeniu.

- Więc już słyszałeś – powiedział pewnie, patrząc figlarnie na nietęgą twarz Millera.

- Zabiję… - wydyszał ciężko Benjamin, który nie był przyzwyczajony do  tak wielkiego wysiłku fizycznego. Powinien był oszczędzać siły na ostateczną walkę, jednak jedyne co teraz był w stanie zrobić, to lekko się zamachnąć i nawet nie trafić w cel. Jamie widząc tak wielki obraz nędzy, pokręcił tylko głową i wpuścił swojego kolegę do mieszkania.

- Wody? – spytał przesłodko i nie czekając na odpowiedź ruszył w kierunku kuchni. Spodziewał się tego, ze Miller dowie się o jego wizycie u Moora, nie wiedział jednak, że będzie to tak szybko. Teraz nawet cieszył się z tego, że mieszkał spory kawałek drogi od Benjamina. Gdyby byli sąsiadami pewnie teraz leżeli by w sąsiednich salach szpitalnych. A tak, istniała możliwość w miarę spokojnej konwersacji.

Miller natomiast udał się do salonu i rozwalił się wygodnie na kanapie przed telewizorem. Nie  tak to siebie wszystko wyobrażał. Jednak prawda była taka, że przez jakiś czas nie będzie w stanie ruszyć nawet palcem u nogi. Poza tym, już trochę ochłoną i jedyną rzeczą, której pragnął najbardziej na świecie była wcześniej wspomniana woda. Jamie pojawił się przy swoim koledze niczym anioł zbawienia, podając mu upragniony płyn. Benjamin wypił wszystko zachłannie, po czym przeniósł zdenerwowane spojrzenie na Eliota.

- I co teraz? – spytał Jamie od niechcenia i rozsiadł się wygodnie obok nieproszonego gościa.

- Z chęcią skręciłbym ci kark, jednak musisz mi wybaczyć, aktualnie nie mam siły. Musisz mieszkać tak cholernie daleko? – spytał urażony, tak jakby Jamie specjalnie, akurat  w tym momencie, mieszkał taki kawał drogi od niego.

- Gdybym mieszkał bliżej już dawno byśmy się pozabijali.

- Fakt – przytaknął mu bez zastanowienia. Kochali się jak bracia, jednak kłócili jak najbardziej zażarci wrogowie. Nikt tak naprawdę nie był w stanie zrozumieć ich dziwnej i pokręconej znajomości, nawet oni sami. Jednak jak przystało na facetów, nie roztrząsali tego za bardzo.

- I po co tu przylazłeś? Mieliśmy umowę,  robimy co chcemy póki młody sam nie zdecyduje.

- Wyślij mi to zdjęcie. – Miller całkowicie zignorował pytanie. Pamiętał o umowie, jednak nie mógł przeboleć tego, że przyjaciel nie uraczył go tak cudowną zdobyczą.

- Serio? – gdyby Jamie krócej znał Benjamina, z pewnością bardziej by się zdziwił. – Jak wielkim debilem jesteś, co?

- Nie gadaj tylko wysyłaj, bo zaraz faktycznie będę w stanie skręcić ci kark. – Benjamin rzucił swoim telefonem w rozbawionego przyjaciela.

- Co ja się z tobą mam – powiedział pod nosem Eliot, jednak polecenie posłusznie wykonał. Ktoś w tej relacji musiał być bardziej rozgarnięty i ta zaszczytna rola przypadała jemu. Przynajmniej tak to sobie tłumaczył, Miller jednak uważał zgoła inaczej. Gdy cały proceder dobiegł końca telefon Benjamina postanowił się wesoło rozdzwonić. Jamie spojrzał na wyświetlacz i krztusząc się ze śmiechu powiedział:

- Wysłannica Szatana do ciebie dzwoni.

- Czego tak wredna baba ode mnie chce? – Z wyraźnym niesmakiem wziął telefon do ręki i łaskawie odebrał. Nim zdążył cokolwiek powiedzieć głos Amelii prawie przedziurawił mu bębenek w uchu.

- Coś ty mu bałwanie zrobił?!

- Komu? – Miller zauważył, że coraz częściej zaczynał gubić się w rozumowaniu siostry, więc nie było mowy o jakichkolwiek domysłach.

- Już ty dobrze wiesz komu! Przyszedł tutaj cały zasmarkany i w dodatku w skarpetkach, nie miał czasu nawet założyć butów!

- Ale o kim, ty do cholery, mówisz? – Jamie przysłuchiwał się rozmowie z niemałym zainteresowaniem. Amelia krzyczała tak głośno, że był w stanie usłyszeć także ją.

- O biednym, zapłakanym Joe. I nawet nie mówi, że nie masz z tym nic wspólnego!

- Bo nie mam, idiotko. Siedzę u Eliota. Poza tym, gdybym ja mu coś zrobił, to chyba by  tam nie pobiegł. Ale wybacz mogę się mylić, przecież ty tu jesteś najmądrzejsza. – Przez chwilę Benjamin słyszał głuchą ciszę i nawet mu się to podobało. Świadomość tego, że zgasił rozkrzyczaną siostrę była bezcenna.

- To o co mu chodzi? Siedzi w kącie i ani słowa z niego nie wyciągniesz. Myślałam, że tylko ty jesteś w stanie na niego tak cudownie wpłynąć.

- Spoko, zaraz tam wrócę, to mu się język rozwiąże. – Miller rozłączył się i nawet nie patrząc w kierunku Eliota, postanowił opuścić jego mieszkanie. Jamie nie oponował, doskonale znał ten sadystyczny wyraz twarzy przyjaciela. I chociaż był ciekaw, co takiego się stało, to wiedział, że teraz nie było czasu na zadawanie pytań. Benjamin najzwyczajniej w świecie by go zignorował, tak jak miał to w zwyczaju, kiedy już coś sobie zaplanował. Można by rzec, że jego mózg był w stanie myśleć tylko o jednej rzeczy na raz.

Miller wyszedł sprężystym krokiem z mieszkania Eliota i zadzwonił po taryfę, nie miał zamiaru znów iść przez pół miasta na nogach. Tym razem za bardzo mu się spieszyło, poza tym świadomość, że chłopak sam tam przyszedł była niezwykle pobudzająca. Jednak jedyne, co mu nie pasowało, to to, że w mieszkania była Amelia z dziewczynami. Ale już nie w takich warunkach zdarzało mu się pracować. Wielkie było jego zdziwienie, kiedy w mieszkaniu zastał tylko siostrę bez jej żeńskiej obstawy.

- Gdzie grono wspaniałych niewiast? – spytał z ironią. Amelia zignorowała kpiący ton brata, miała większe zmartwienie na głowie.

- Poszły coś załatwić, nie wnikam co. A on przyszedł chwilę po ich wyjściu. Poza tym, ja też się trochę spieszę, a nie zostawię ciebie z nim. – Tu panna Miler wskazała palcem w stronę siedzącego na podłodze Moora. Wyglądał jakby spotkała go ciężka  i nieopisywalna w słowach katastrofa.

- Obiecuję, że niczego mu nie zrobię, a nawet postaram się go pocieszyć. – Benjamin zamrugał ładnie oczami i uśmiechnął się w kierunku swojej siostry. Amelia pokręciła bezradnie głową i podeszła do Moora.

- Słuchaj, skoro nie chcesz żebym zadzwoniła po Cooper, ani żebym odprowadziła cię do domu, to nie mam wyjścia, jak cię tutaj zostawić z tym zboczeńcem. Przemyśl to sobie dokładnie. – Joe podniósł na nią pochmurne spojrzenie. W tym momencie, było mu to naprawdę obojętne. Za nic w świecie nie chciał wrócić teraz do domu, bał się reakcji ojca jeszcze bardziej, niż głupich docinków Benjamina. Postanowił wybrać mniejsze zło, chociaż nigdy by się nie spodziewał, że ktoś wygra z Millerem. Joe doskonale pamiętał, jak kiedyś  udało mu się zdenerwować ukochanego staruszka. To wspomnienie zdecydowanie należało do tych najgorszych. 

- Idź już sobie, pewnie do tego frajera, a ja zajmę się tą biedną, zrozpaczoną istotą

- Gary nie jest idiotą, kretynie – obruszyła się kobieta. Wiedziała jednak, że czego by nie powiedziała, Benjamin i tak miał już swoje zdanie na jego temat.

- Gadaj sobie co chcesz, ale już za drzwiami. – Miller złapał siostrę za ramiona i zaczął niedelikatnie prowadzić w kierunku wyjścia. Amelia jednak, niczym zwinna kocica, wyswobodziła się z tego uścisku z nieopisaną łatwością i ostrzegawczo pomachała palcem przed nosem brata.

- Jeśli zrobisz mu coś złego, to obiecuję, że cię wykastruję.

- A Eliot z pewnością ci pomoże, więc luz, palcem nie tknę jego dziewictwa, a co dopiero k… - Miller nie skończył swojego wywodu, bowiem Amelia walnęła go z całej siły w brzuch.

- Mam nadzieję – powiedziała ostro po czym wyszła z mieszkania. Takim oto sposobem Benjamin został sam na sam ze swoją ofiarą.