11. Teoretycznie zwykła historia

Miller wyglądał w tym momencie na najszczęśliwszego człowieka, na całej naszej pięknej planecie. Aczkolwiek jedynym problemem w tej sytuacji był sam Joe, który zachowywał się jak kukła. Sytuacja ta musiała zostać naprawiona za wszelką cenę, Benjamin chciał się bowiem troszkę zbawić i poprawić sobie, i tak już dobry humor. Moor jednak nie wyglądał jakby chciał w jakikolwiek sposób współpracować. Po wyjściu Amelii, obrócił się twarzą do ściany i udawał, że Benjamina w pomieszczeniu po prostu nie było, nie ma i nie będzie. Niewątpliwie jednak, jeden jak i drugi dążyli do całkowicie sprzecznych celów.

Miller podszedł do naburmuszonego chłopaka i przycupnął tuż za nim. Psychologiem był fatalnym, jednak uznał, że przydałoby się chociaż połowicznie dowiedzieć, co takiego zatrząsnęło światem młodego chłopaka.

- Powiesz mi co się stało czy będziesz tak siedział jak zaklęta figurka? – Odpowiedziała mu oczywiście głucha cisza. I chociaż ciało Moora lekko się spięło, to z jego gardła nie wydobył się nawet najmniejszy dźwięk. Joe nie chciał rozmawiać z Amelią, a co dopiero z mężczyzną, który cały czas wyprowadzał  go z równowagi.

- Czyli rozumiem, że mam użyć swoich czarów żeby znów przywrócić cię do normalności. – Kiedy Miller znów nie doczekał się żadnej reakcji ze strony swojego gościa, wstał i udał się do łazienki. Wesoło podśpiewując pod nosem, wyjął wiaderko z szafki i napełnił je po same brzegi lodowatą wodą. Tu trzeba zaznaczyć, że Benjamin zawsze posługiwał się dosyć dziwacznymi metodami do  rozwiązywania problemów. Jednak najlepsze w tym wszystkim było to, że przeważnie skutkowały. Tak też, niewiele zastanawiając się nad swoimi poczynaniami, ruszył w kierunku zdołowanego Moora. Joe za nim zauważył, że Benjamin zdążył uknuć naprawdę niecny plan, było już za późno. Kaskada ziemnej wody uderzyła w chłopaka, wyrywając go ze stanu letargu. Joe prawie wbił się w suit, tak bardzo zimna woda podziała na jego ciało.

- Czyś ty do reszty zgłupiał?! – wrzasnął na całe gardło, a w jego oczach pojawiły się małe, zdradzieckie łezki. Tego wszystkiego było zdecydowanie za dużo, jak na jeden dzień. Moor miał ochotę wyskoczyć przez okno, by raz na zawsze z tym wszystkim skończyć. Benjamin natomiast, zadowolony z tego, że jego plan poskutkował uśmiechnął się szeroko i mimo uszu puścił słowa chłopaka. Złapał go za rozpalone policzki i dał mu krótkiego, psotnego całusa w usta. Joe zaczął w powietrzy wymachiwać rękami, jednak w końcu odepchnął od siebie tego nieobliczalnego mężczyznę. Gniew, zdezorientowanie i irytacja wymieszały się w nim tak skutecznie, że jego twarz nie wiedziała, którą emocję wyrazić jako dominującą. Moor ruszył w kierunku drzwi, nie zważając na to, że był całkowicie przemoczony. Naprawdę to go teraz najmniej obchodziło. Miller jednak dział szybciej niż myślał, toteż przyciągnął do siebie roztrzęsionego chłopaka i oprał jego plecy o swój tors.

- Puść! – zaskomlał Joe i szarpnął się lekko. Benjamin jednak trzymał go tak mocno, a jego ciało było tak przyjemnie ciepłe, że w zasadzie skończyło się na tym jednym szarpnięciu.

- Uspokój się – wymruczał mu spokojnie do ucha, specjalnie obniżając ton głosu. Policzki chłopaka leciutko się zaróżowiły, jednak w oczach wciąż wirowały iskierki zdenerwowania. Moor wbił swoje spojrzenie w podłogę, nie wiedząc co powinien zrobić. Wydarzenia wydawały mu się tak absurdalne, że jakakolwiek racjonalna reakcja na nie, byłaby po prostu śmieszna. Dlatego też postanowił nie reagować w ogóle, oczywiście tylko do odpowiedniego momentu.

- Powiesz mi w końcu co się stało? – Głos Benjamina dalej był przyjemny w odbiorze, jednak Moor postanowił, że nie da się na to nabrać. Za dobrze poznał diaboliczną stronę mężczyzny, by teraz zwierzać się przed nim ze swoich problemów. Poza tym był pewien, że Miller by go po prostu wyśmiał, a tego by chyba nie zniósł. Dlatego też stanowczo odpowiedział:

- Nie. – Miller odwrócił chłopaka twarzą do siebie i wbił w niego spojrzenie przenikliwych oczu.

- Jesteś uparty jak połączenie baby z osłem. Nikt ci nigdy nie mówił, że jak się komuś zwierzysz ze swoich problemów, to będzie  ci lżej?

- Na pewno nie, jak zwierzysz się psychopacie – odgryzł się chłopak. Wcześniejsze porównanie do hybrydy kobiety i osła nieco go ubodło. Jednak gdzieś tam w głębi pojawiła się mała, niechciana myśl, że Miller miał trochę racji.

- To może chociaż powiesz, czemu przylazłeś akurat tutaj?

- Nie. – Benjamin przewrócił bezradnie oczami. Spodziewał się trochę bardziej rozbudowanej konwersacji. Jednak dzisiaj Joe przechodził samego siebie.

- Dobra, skoro nie chcesz dobrowolnie rozmawiać, to się chociaż dobrowolnie rozbierz. – Moor podniósł zdezorientowane spojrzenie na mężczyznę, a jego  twarz automatycznie zrobiła się cała czerwona. Tego się zdecydowanie nie spodziewał. Czy on go chciał aż tak jawnie wykorzystać? Benjamin natomiast widząc, jaką reakcję wywołał u chłopaka, o mało nie przewrócił się ze śmiechu. Jednak należy wspomnieć, że specjalnie sformułował swoją wypowiedź, tak a nie inaczej. Gdy już lekko ochłoną, odezwał się do całkowicie zdezorientowanego Moora.

- I to ja jestem zboczony? – spytał kpiąco. – Nie wiem czy pamiętasz ale jesteś cały mokry, zdejmij te mokre szmaty, a ja dam ci coś suchego. Jakbyś się przeziębił, Amelia prawdopodobnie kazałaby mi przez miesiąc spać na balkonie.

- Chyba nie myślisz, że się przy tobie rozbiorę?! – pisnął lekko przerażony.

- Prędzej czy później to zrobisz – odpowiedział, całkowicie pewien mocy swoich słów. Moor zmierzył zimnym spojrzeniem stojącego przed sobą mężczyznę i niewiele zastanawiając się nad tym co mówi, wypalił coś, czego normalnie by nie powiedział.

- Prędzej rozbiorę się przed Jamie’m niż przed tobą. – O dziwo, Miller nie odpowiedział niczego błyskotliwego. Poszedł do swojego pokoju, na chwilę zostawiając Moora samego ze sobą. Jednak po sekundzie wrócił i cisnął koszulka w stronę chłopaka.

- Idź się przebierz gnojku, wiesz gdzie jest łazienka – powiedział chłodno, po czym udał się do salonu i rozsiadł się wygodnie przed telewizorem. Cóż, nie tego się Joe spodziewał. Jednak posłusznie wykonał zadanie, zaczynało mu już być zimno w mokrych ciuchach. Niestety po wyjściu z łazienki, nie bardzo wiedział, co powinien zrobić. Jedno czego był absolutnie pewien, to to, że Benjamin się na niego obraził. Jednak o jakimkolwiek przepraszaniu nie było mowy. Miller cały czas stroił sobie z niego żarty i jeszcze nigdy nie wypowiedział tego magicznego słowa. Więc dlaczego sumienie tak bardzo męczyło biednego Moora? Chłopak westchnął bezgłośnie i na palcach poszedł tam, gdzie właśnie znajdował się mężczyzna. Benjamin rzucił ukradkowe spojrzenie w kierunku wchodzącego chłopaka. W momencie, w którym Joe przekroczył próg salonu, Miller wstał, wyłączył telewizor i poszedł do swojego pokoju. Chłopak zdziwił się tego dnia po raz kolejny. Postał tak chwilę w miejscu, po czym szybkimi i zdecydowanymi krokami poszedł za Benjaminem. Mężczyzna widząc, że Joe nie zamierza się poddać, chciał znów wykonać wcześniejszy manewr i zmienić pomieszczenie. Moor jednak zagrodził Millerowi wyjście z pokoju, nie pozwalając się ominąć.

- Możesz przestać zachowywać się jak kretyn? – spytał lekko podirytowany. Przecież to on miał zły dzień i nie uśmiechało mu się bieganie za wielce obrażonym panem Benjaminem. Mężczyzna natomiast spojrzał nie niego obojętnie i odpowiedział krótko:

- Nie. – Joe na te słowa o mało nie wyskoczył z siebie. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Miller robił to wszystko specjalnie, tylko po to, żeby się na nim odgryźć. Mimo wszystko głupi nie był.

- Teraz to ty zachowujesz się jak obrażona baba. – Moor nie zamierzał się poddać. Wydawało mu się, że siedzenie z naburmuszonym Benjaminem było jeszcze gorszą opcją, niż przebywanie z nim, kiedy zachowywał się całkowicie po swojemu.

- No i co? – Miller dalej był niewzruszony, chociaż nie spodziewał się tego, że chłopak zagrodzi mu przejście.

- Ano, to że… - zaczął, nie wiedział jednak jak skończyć. Benjamin widząc, że Joe zaczyna się miotać, po prostu mu przerwał.

- Nie męcz się już. Po prostu idź, usiądź sobie w kącie i nie zawracaj mi więcej dupy. – Mężczyzna odepchnął Moora i tym razem udał się do kuchni. Nie jest tajemnicą, że bawił się przy tym wszystkim doskonale, w przeciwieństwie do zdezorientowanego chłopaka. Joe niewiele myśląc, znów powlókł się za sylwetką mężczyzny, ponieważ inne, bardziej racjonalne wyjście nie przychodziło mu do głowy. I tak pewnie wyglądał w oczach Benjamina, jak ofiara losu, więc dlaczego miałby tego obrazu nie pogłębić jeszcze bardziej?

- Mam ci załatwić jakieś zabawki żebyś się w końcu czymś zajął? – Miller uwielbiał patrzyć na zmieszaną twarz chłopaka i pewnie dlatego wciąż go tak bezlitośnie męczył. Zastanawiał się, jakie były limity tego biednego cudaka i jak na razie, był szczerze zdziwiony tym, że Moor dawał sobie radę. Oczywiście dosyć nieporadnie, ale to w tym wszystkim było wisienką na tym wspaniałym torcie okrucieństwa.

- Dlaczego nie możesz zachowywać się normalnie? – dopowiedział pytaniem na pytanie. Sytuacja zaczynała go przerastać, niewiele brakowało, a nawet byłby w stanie go przeprosić. Choć, do stanu całkowitej desperacji jeszcze trochę mu brakowało.

- Bo nie lubię – odpowiedział bez namysłu. – Przywlecz za mną jeszcze raz swoje dupsko, a zobaczysz, co się stanie. – Benjamin znów wyminął swojego małego gościa i poszedł do pokoju Amelii. Cóż, diablica wyszła, więc on mógł beztrosko wkroczyć sobie w jej włości. Poza tym, Benjamin uwielbiał przesiadywać w jej pokoju, kiedy oczywiście właścicielki nie było w domu. Zawsze znajdował tam bardzo ciekawe rzeczy. Jednak musiał pamiętać o tym, by wszystko odkładać na miejsce. Jego ukochana sistra był straszną pedantką.

Tak więc, Miller rozłożył się wygodnie na łóżku i wziął do ręki pierwszy przedmiot, który leżał najbliżej niego. Była to jakaś pamiątka skądś tam, o której istnieniu Benjamin nie miał żadnego pojęcia i niewiele go to obchodziło. Musiał sobie jednak znaleźć jakiś zajęcie dla ruchliwych rąk. Więc kiedy on z zapałem obracał przedmiot w rękach, Moor jakby zapominając o wcześniejsze przestrodze, po raz kolejny udał się śladami dręczyciela. Wszedł do pokoju energicznym krokiem i po prostu krzyknął:  

- No dajże już z tym spokój! – Jego twarz była lekko zaróżowiona, a dłonie drżały, jednak mimo wszystko wyglądał nawet dosyć stanowczo. Benjamin natomiast, odstawił nieszczęsną pamiątkę na miejsce i popatrzył na zabawkę, która sama dopraszała się o uwagę. Moor dostrzegł ten niebezpieczny błysk w oczach Benjamina, jednak jakoś nie chciał uciekać. Ta odważniejsza część jego duszy chciała sprawdzić, co takiego ten szaleniec znów wymyślił. Poza tym, Joe nawet jakby chciał, to nie miał dokąd uciekać. Miller widząc tę lichą stanowczość, o mało się nie roześmiał. Jednak zapanował nad tym odruchem i spokojnie podszedł do chłopaka. Dosyć stanowczo i oczywiście mało delikatnie, pchnął go na ścianę, a ręce oprał w taki sposób, by zagrodzić mu jakąkolwiek drogę ucieczki. Benjamin znalazł się tak niebezpiecznie blisko Moora, że wszystkie mięśnie  chłopaka automatycznie spięły się, jak najmocniej tylko mogły. Nie wspominając już o biednym, galopującym sercu. Jednym słowem, Joe’go zmroziło. Benjamin natomiast zbliżył swoje usta do ust chłopaka i powiedział, jak zwykle z lekką ironią:

- Ostrzegałem. – Po tych słowach pocałował go gwałtownie.