12. Teoretycznie zwykła historia

- Uspokoiłaś się już  trochę? – Lucy nie mogła znieść widoku swojej zapłakanej lepszej połówki. I właśnie przez to, że tak bardzo zależało jej na tej rudej pannicy, nie wiedziała, co powinna powiedzieć. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że każde źle wypowiedziane słowo, mogło spowodować u dziewczyny kolejne łzy.

Maya natomiast wyglądała jakby już miała witać się z  tamtym światem. Jej wzrok był nieobecny, a myślami była w całkowicie innej przestrzeni. Dlatego też, nawet nie usłyszała zadanego jej przez Lucy pytania. Szła z posępną miną, co jakiś czas przecierając zaczerwienione i opuchnięte oczy. Była wdzięczna Wood za to, że zabrała ją do parku, by mogła w spokoju uporządkować swoje myśli. Niemniej jednak, wszystko w tej chwili wydawało jej się nazbyt skomplikowane. Po raz kolejny przez własną naiwność i głupotę wystawiła zaufanie Moora na próbę. Ale skąd miała wiedzieć, że Benjamin zaczai się pod drzwiami i wszystko usłyszy? Miła nikłą nadzieję, że Miller pobiegnie do Eliota, by sobie z nim wszystko wyjaśnić. Błagała niebiosa o jakikolwiek znak, że Joe jednak nie gniewa się tak bardzo i że jeszcze nie postradał zmysłów z tego ciągłego napięcia.

- Halo, Maya! Słyszysz mnie? – Lucy złapała dziewczynę za ramiona i obróciła w swoim kierunku.

- Mówiłaś coś? – spytała na wpół przytomnym głosem.

- No w końcu udało mi się nawiązać z tobą kontakt!

- Przepraszam, ja po prostu nie wiem, co mam  zrobić. – Usta dziewczyny znów zaczęły niebezpiecznie drgać. Jeszcze trochę, a znów wstrząsnąłby nią niekontrolowany szloch.

- Oj, daj spokój. Nie rób niczego, samo się ułoży, zobaczysz. – I jakby na potwierdzenie swoich słów przytuliła ją mocniej do siebie.

- A jak on się już do mnie nigdy nie odezwie?! – krzyknęła nagle tak głośno, że przechodząca obok starsza para, mimowolnie odwróciła się w ich stronę. Lucy widząc, że Maya zachowuje się jak tykająca bomba, zabrała ją w najspokojniejszy rejon parku i posadziła na zielonej, nieco podstarzałej ławeczce. Kobieta kucnęła przed smutną dziewczyną i złapała ją za zimne ręce.

- Kochanie – zaczęła bardzo spokojnie. – Nie wyobrażam sobie tego, by Joe mógł się na ciebie aż tak bardzo obrazić, z tego co wiem, to do tej pory byłaś jego jedyną przyjaciółką. Na pewno był w szoku, kiedy mu o wszystkim powiedziałaś. Cóż, ma prawo się na ciebie boczyć, jednak na pewno ci  to wybaczy. – Maya popatrzyła w oczy Lucy, sprawdzając czy aby na pewno kobieta wierzy w to, co mówi. Jednak nie znalazła w nich ani odrobiny fałszywych intencji i przytaknęła jej lekkim skinieniem głowy. Wood natomiast wypuściła cichutko powietrze z płuc, widząc, że dziewczyna zaczęła powoli wracać do siebie. Usiadała obok niej i musnęła leciutko jej usta swoimi. Cooper pod wpływem impulsu złapała Lucy za twarz i przyciągnęła do siebie pogłębiając pocałunek. W tej chwili  było to czymś, czego dziewczyna najbardziej potrzebowała. Bliskość z tą kobietą była dla niej czymś niewytłumaczalnym i niepojętnym, wiedziała jednak, że bez tego nie mogłaby znów normalnie żyć. W tej intymnej chwili, która była tylko ich, wszystkie złe emocje roztrzaskały się błyskawicznie. Przez ten jeden cudownym moment czuła, że reszta świata przestała istnieć.

***

Amelia wyszła z mieszkania z ogromnymi wyrzutami sumienia. Nie wiedziała czy Benjamin nie posunie się za daleko i czy nie zrobi krzywdy temu biednemu chłopakowi. Przystanęła już któryś raz z kolei i zastanawiała się czy nie powinna zawrócić. Oczywiście była lekko podirytowana tym, że akurat dzisiaj Joe przybiegł w takim stanie. Dodatkowo nie chciał wydusić z siebie ani jednego słowa. Miller miała w swojej głowie tak wielki mętlik, że nawet nie zauważyła, iż jest już spóźniona na pewne, bardzo ważne dla niej, spotkanie. Dopiero dźwięk telefonu i imię na wyświetlaczu przywróciły ją do rzeczywistości. Kobieta z roztargnieniem odebrała telefon, nie wiedziała, czy mężczyzna się już na nią zdenerwował, czy może jeszcze trochę brakuje mu do tego stanu.

- Gdzie jesteś?- usłyszała ten niski i lekko ochrypły głos, który od razu  rozbudził całe jej  ciało.

- Gary słuchaj, nie wiem czy dzisiaj…

- Gdzie jesteś? – Przerwał jej mężczyzna ignorują w ogóle to, że Amelia starał się mu coś powiedzieć. Kobieta natomiast westchnęła i odpowiedziała bez zbędnych emocji.

- Jakieś sześćset metrów od mojego domu… - Jeśli znów pokłóci się z Garym to tym razem, zabije Joe’go jak i Benjamina. Nie będzie miała dla nich ani odrobiny litości.

- Amelia! – krzyknął do słuchawki, jednak nim zdążył cokolwiek jeszcze dodać, kobieta mu przerwała.

- Przecież to nie moja wina! To wszystko przez Benjamina i tego małolata…

- Znowu on, jak zawsze.  Stój gdzie stoisz, zaraz do ciebie przyjadę. – I nie czekając na odpowiedź panny Miller, po prostu się rozłączył.

- Niech to wszystko cholera weźmie! – wrzasnęła na całe gardło i momentalnie przeniosła wściekłe spojrzenie na nastolatka, który przyglądał jej się z niemałym zaciekawieniem. Oczywiście, jak to miała w zwyczaju, zgromiła go spojrzeniem i bez namysłu warknęła:

- Na co cię gapisz gnojku?! – Była tak zła, że mogłaby nawet ubić tego biednego i przypadkowego chłopca. Jednak, jak się okazało, młodemu odwagi nie brakowało. Pokazał jej swój długi język i odbiegając krzyknął w jej kierunku:

- Stara jędza! – Gdyby nie buty jakie założyła specjalnie na spotkanie z Garym, z pewnością pobiegłaby za nim. Jednak zapamiętała sobie jego twarz i w duchu przysięgła, że gówniarza jeszcze nauczy dobrych manier. Gdy ona chodziła zdenerwowana i w wydeptywała dziurę w chodniku, Gary już prawie był na miejscu. Z daleka rozpoznał sylwetkę Miller i musiał przyznać, że jak zwykle, kobieta zrobiła na nim ogromne wrażenie. Nie było ani jednego niedoskonałego centymetra w jej sylwetce. Czerwone obcisłe spodnie od razu rozpaliły jego pożądanie, jednak w tym momencie nie mógł nic na to poradzić. A wszystko oczywiście przez Benjamina. Mężczyzna zatrzymał swojego czarnego jeepa tu obok zdenerwowanej Amelii i otworzył okno.

- Wsiadaj – powiedział do niej zimnym i mrożącym krew w żyłach głosem. Jednak na niej nie zrobiło to specjalnego wrażenie. Za dobrze go znała.

- Gdybyś raczył mnie wysłuchać, to wiedziałbyś, że muszę wrócić do domu chociaż na chwilę i sprawdzić czy ten biedny małolat jeszcze żyje – odburknęła niezadowolona i powoli podeszła do auta.

- Przestaniesz się kiedyś bawić w matkę Teresę? – Spojrzał na nią z dezaprobatą i pokręcił głową. – Wsiadaj, zaparkuję pod twoim domem. - Bez dalszej dyskusji kobieta wykonała polecenie i weszła do auta. Nie tak wyobrażała sobie spotkanie z Garym. Ktoś dzisiaj za to odpowie, już nawet wiedziała kto taki.

Po paru minutach, nieco rozzłoszczona para stała już przed drzwiami mieszkania. Amelia trzęsącymi się dłońmi szukała kluczy w torebce, która teraz postanowiła nie mieć dna. Jednak kiedy pożądany przedmiot znalazł się w jej dłoniach, zamek przestał stanowić jakiekolwiek wyzwanie. Weszła do mieszkania i pierwszym co ją uderzyło, była przerażająco cisza. Czyżby się nawzajem pozabijali? Jednak szmery dochodzące z jej pokoju wskazywały na to, że ktoś ostał się wśród żywych. Gary podążył za coraz bardziej zdenerwowaną kobietą i na widok, który ukazał się jego oczom, nie mógł odmówić sobie małego komentarza.

- Jak dla mnie, to dogadują się całkiem nieźle – powiedział z wyraźną kpiną. A Benjamin gdy tylko usłyszał jego głos, od razu oderwał się od zszokowanego Moora i w ogóle się nie zastanawiając wypalił:

- Co ten kutas tu robi?! – Wypowiadając te słowa sprowadził na siebie katastrofę. Panna Miller nie wytrzymała i wybuchała.

- Jak zwykle wszystko przez ciebie! Potrafisz popsuć dosłownie wszystko, jeżeli tym razem znów wszystko się przez ciebie spierdoli, przysięgam, że cię zabiję!

- Wyluzuj! – wtrącił się, gdy Amelia brała oddech, by móc znowu wyładować złość na bracie. – Nikt ci nie kazał tutaj wracać, zabieraj swoje dupsko i idź z tym palantem, gówno mnie obchodzi z kim się pierdolisz! Tylko nie przyłaź do mnie z płaczem, kiedy się okaże, że ten skurwiel znowu cię zdradził! – Joe patrzył na rodzeństwo z niekrytym przerażeniem. Cóż, wiedział mniej więcej, jakie mieli temperamenty, jednak nigdy by się nie spodziewał, że zostanie świadkiem kłótni takiego kalibru. Szybko kalkulując sytuację, postanowił się powolutku wycofać. Gary też schował się w przedpokoju, by przypadkiem nie oberwać odłamkowym, choć Benjamin i tak już poruszył jego temat.

Amelia natomiast przez chwilę nie wiedziała, co miała odpowiedzieć na słowa brata, które mimo wszystko, zabolały. Postanowiła jednak, że nie da mu tej przyjemności i tego nie pokaże. Doskonałym punktem przerzucenia swojego rozwścieczenia okazał się Joe, który właśnie próbował opuścić pokój.

- Stój – syknęła w jego stronę. – Ty też nie jesteś bez winy. Najpierw zachowujesz się jakby kontakt z tym dupkiem był dla ciebie najwyższej klasy torturą, później niczego nie tłumacząc przylatujesz tutaj zaryczany, a następnie znajduję cię w sytuacji, w której migdalisz się z moim bratem! Maya sobie przez ciebie prawie wypłakała oczy, ty niezdecydowana łajzo! Wyobraź sobie, że nie jesteś pępkiem świata i że wcale nie mamy obowiązku się o ciebie martwić! Jednak to robimy i cholera wie po co! Jak widać spędzanie czasu z Benjaminem aż tak bardzo cię nie boli! – Miller popatrzył na Moora, który zrobił się prawie przezroczysty. Prawdopodobnie nigdy nie przypuszczał, że gniew Amelii dosięgnie także i jego. Biedny nie wiedział, że gdy była ona aż tak bardzo zdenerwowana, to potrafiłaby wytknąć coś nawet świętemu. I w tym właśnie momencie do akcji wkroczył Gary. Cel miła jasny i określony, i żeby go osiągnąć, musiał kobietę nieco uspokoić.   

- Daj spokój chłopakowi, nie widzisz, że przez ciebie prawie zatrzymały się wszystkie jego życiowe funkcje?

- I bardzo dobrze, nie wie, że… - Mężczyzna położył jej dłoń na ustach, by zatamować ten potok słów.

- Chodźmy już do mnie, ja cię odpowiednio uspokoję. – Słowa mężczyzny podziałały na Amelię kojąco, jej jedyną słabością był właśnie on.

- Spierdalajcie w końcu – wtrącił się Benjamin. Gardził Garym tak bardzo, że nawet nie potrafił tego opisać. Wszystko go w nim denerwowało i gdyby nie to, że jego głupia siostra miała do niego taką słabość, już dawno zafundowałby mu betonowe buty. Jednak w tym momencie był bardziej zdenerwowany na Amelię, która znów pchała się w to samo bagno i to z jeszcze większą ochotą niż zwykle.

- Mógłbyś w końcu nauczyć się chociaż odrobiny manier – odpowiedział mu Gary i zmierzył go chłodnym spojrzeniem.

- Z pewnością ty ich nie uświadczysz – odziedziczył mu się tym samym zimnym wzrokiem. Mężczyzna prychnął lekceważąco i pociągnął za sobą całkowicie już uległą Amelię. Benjamin tymczasem przeniósł spojrzenie na Joe’go, który nie wyglądał zbyt radośnie. Zapowiadało się na to, że znów będzie musiał użyć swoich sztuczek, by przywołać chłopaka do świata żywych.