19. Teoretycznie zwykła historia

Natężanie głosu, które tak gwałtownie potrąciło struny intymności, o mało nie zabiło biednego Joe’go. Prawdopodobnie gdyby nasz bohater stał, nogi by się pod nim ugięła, a ziemia rozstąpiła i pochłonęła go w całości. Niestety leżał na łóżku, które dopuściło się haniebnej komitywy z Benjaminem i za nic w świecie nie chciało go przede nim ochronić. Moor nie wiedział co robić, więc postanowił wstrzymać oddech w nadziei, że zemdleje. Miller natomiast bawił się w najlepsze, bo przecież nie mogło być inaczej. Nawet nie musiał obezwładniać chłopaka, ponieważ ten leżał jak sparaliżowany. O łatwiejszą ofiarę nie mógłby prosić. Dlatego też mając do dyspozycji dwie ręce, postanowił zrobić z nich użytek. Benjamin ściągnął swoją koszulkę by dumnie zaprezentować swój tors, co wbiło leżącego pod nim chłopaka w jeszcze większe osłupienie. Joe na ten widok wypuścił gwałtownie powietrze, które trzymał z taką starannością i dbałością. Idąc za jakimś dziwnym przebłyskiem w  głowie, który podpowiadała, że jego bluzka może być następna, złapał za je końce i trzymał tak mocno, iż biedna prawie się rozdarła. Miller jednak miał całkiem odmienny plan. Wpatrując się prosto w oczy Moora zaczął najpierw powoli rozpinać pasek, po czym to samo uczynił z zamkiem od spodni. Joe natomiast nie bardzo pojmując, co wyprawia Benjamin, przekręcił się na brzuch i próbował się w taki sposób wczołgać nawet na ścianę, a w razie konieczności nawet i na sufit. Nic mu się teraz nie wydawało niemożliwe. Niestety wykonując ten desperacki ruch uczynił najgorszy błąd jaki tylko mógł. Odwrócił się plecami do swojego wroga. Miller natomiast, mający duszę sadysty pozwolił Moorowi wywinąć się prawie na podłogę. Jednak w chwili, w której Joe prawie wyślizgnął mu się z rąk, złapał go za koszulkę i z powrotem umieścił w odpowiednim miejscu. Jedną dłonią dociskał go do materaca, drugą natomiast skierował do jego rozporka. Jednak, jak na złość, w tym momencie zadzwonił telefon Benjamina. Mężczyzna spojrzał na wyświetlacz i z wyraźnym oburzeniem w głośnie powiedział do dzwoniącej dziewczyny:

- Tylko szybko, bo jestem nieco zajęty. – Miller jedną ręką musiał radzić sobie z coraz bardziej wiercącym się chłopakiem. I nie było to aż tak łatwe, jak mu się na początku wydawało.

- Ognicho skarbie. Dzisiaj o 20, tam gdzie zawsze – powiedziała wesoło Lucy, nie podejrzewając nawet, jak sadystycznie zabawiał się teraz jej rozmówca.

- Zobaczę co da się zrobić.

- Masz przyjść i już. Zostało mi jeszcze tylko zadzwonić do Joe’go… Pewnie nie będzie chciał przyjść, jak usłyszy, że ty też będziesz… - Benjamin słysząc jej słowa prychnął do telefonu i z tryumfem odpowiedział:

- Możesz być pewna, że wszystko mu zaraz przekażę, więc się nie wysilaj. – Nie czekając na odpowiedź przyjaciółki rozłączył się i powrócił do czynności, które dawały mu zdecydowanie więcej przyjemności.

- Co ty wyrabiasz?! – wrzasnął w końcu spanikowany chłopak, jednak nie wyrywał się już tak mocno. Siły zaczęło opuszczać jego biedne, chude ciało.

- Dobrze się bawię, nie widać? – Mężczyzna złapał za biodra Moora i uniósł je lekko do góry. W taki oto sposób pośladki chłopaka stykały się z przyrodzeniem Benjamina i choć cały czas dzielił ich materiał, to Joe doskonale mógł wyczuć, to czego zdecydowanie nie chciał czuć.

- O, o, o! Przestań natychmiast! To się nie godzi! Ja… Ja nie jestem gotowy!

- Powiedz na co nie jesteś gotowy, to może przestanę. – Miller rozpiął rozporek chłopaka i tak własnie sprawił, że Joe zapomniał jak się mówi. Co prawda jakiś dźwięk wydobył się z jego gardła, jednak nie był on podobny do żadnego znanego człowiekowi słowa. Benjamin natomiast korzystając z tego, że Moor przestał się wiercić i mówić, włożył swoją dłoń do majtek chłopaka. Jednak nim mężczyzna zdążył pobawić się w jakikolwiek sposób przyrodzeniem Moora, ten dosłownie po paru sekundach doszedł. Benjamin nie wytrzymał i roześmiał się tak głośno, że z pewnością usłyszeli go wszyscy sąsiedzi. Joe natomiast schował swoją twarz w poduszce i modlił się o to, by Miller zostawił go w spokoju i pozwolił rozpaczać nad swoją beznadziejnością. Chłopak był pewien, że Benjamin będzie mu to teraz wypominał na każdym kroku. Ale co mógł biedny na to poradzić? Zdecydowanie za dużo musiało znieść teraz jego biedne ciało. Chłopak poczuł, jak jego psychopatyczny gość zszedł z łóżka i poszedł, z tego co usłyszał, do łazienki. Jednak, za Benjaminem wciąż ciągnął się ten okropny śmiech, którego Moor zdecydowanie nie  chciał słyszeć. Błagał by pozwolili mu teraz umrzeć ze wstydu w tym małym pokoju.

- Myślałem, że pobawię się trochę dłużej. – Do uszu Joe’go dobiegł kpiący głos mężczyzny. Chłopak w odpowiedzi wybełkotał coś niezrozumiałego do poduszki, w której dalej chował swoją twarz.

- Ale nie masz się czym martwić. Niektóre walki bokserskie trwają krócej, niż…

- Dobra, dobra! Weź idź gdzieś i poznęcaj się nad kim innym – miauknął zażenowany, po czym znów schował twarz. Nie miał zamiaru patrzeć teraz na rozbawionego Benjamina. Jednak Joe nie usłyszał żadnej niemiłej oraz sarkastycznej odpowiedzi, w zasadzie nie usłyszał niczego. Chłopak poleżał jeszcze parę sekund z twarzą w poduszce, po czym niepewnie odwrócił ją ku światu. Właśnie w tym momencie o mało nie udławił się własną śliną. Twarz Millera była tak strasznie blisko, że wielki, bezczelny uśmiech wyglądał jeszcze groźniej niż zazwyczaj. Joe w panice chciał jakoś się wyślizgnąć spod mężczyzny, który właśnie wygodnie się na nim ulokował.

-

 Ty jesteś stworzony do tego, by się nad tobą znęcać. – Zdanie to w ogóle nie spodobało się Moorowi. Jednak najgorsze było to, że Benjamin przyssał się do jego szyi niczym wampir. Joe jęknął przeciągle i zdał sobie sprawę z tego, że ręka, która właśnie wylądowała na jego pośladkach, sprawiała mu przyjemność. Uczucie dziwnego ciepła rozlało się po całym jego ciele i gdy usta Millera znów zaczęły go całować, nie miał już właściwie żadnych oporów. Benjamin ściągnął koszulkę z chłopaka i rzucił ją gdzieś w kąt. Miller przyglądał się chwilę chłopcu, po czym schylił się i ledwie wyczuwalnym muśnięciem, przejechał językiem po sutku Joe’go. Mężczyzny także szybko pozbył się dolnej, zawadzającej garderoby i w tym momencie Moor zdał sobie sprawę z tego, że leży golusieńki pod napalonym Benjaminem… Na początku nie była to myśl zbyt przyjemna, jednak zaprawiony w boju mężczyzna od razu wyczuł, że Joe zaczyna się nerwowo wiercić. Tak więc by zgasić ostatnie resztki zdrowego rozsądku w chłopaku, Miller rozchylił nogi chłopaka i wziął jego przyrodzenie do ust.  Jednak teraz wytrzymał nieco dłużej, niż za pierwszym razem. 

- Dobra, skończyły się charytatywne orgazmy – powiedział Benjamin zaraz po tym, jak chłopak doszedł. Joe nie zarejestrował momentu, w którym mężczyzna się rozebrał. Jego mózg zdecydowanie za wolno dochodził do siebie i w momencie, w którym pojął, co się dzieje było już za późno. Miller oparł nogi chłopaka, na swoich ramionach, po czym wsunął na swojego członka prezerwatywę i nie bawiąc się w żadne uprzejmości wszedł w Joe’go. Moor krzyknął i szybkim niekontrolowanym ruchem zarzucił swoje dłonie na ramiona mężczyzny, po czym boleśnie wbił w nie paznokcie. Benjamin syknął, jednak nie przestawał się poruszać. Jego ruchy były mocne i agresywne, a głośne jęki Joe’go jeszcze bardziej go nakręcały. Dlatego też stosunek nie trwał tak długo, jak to sobie zaplanował. Niemniej jednak doznanie było tak intensywne, że po spełnieniu Miller leżał bezwładnie na chłopaku ciężko oddychając.

- Złaź ze mnie… - usłyszał nagle cichy głos Moora i spojrzał w jego zaszklone oczy.

- Nie podobało ci się gówniarzu? – spytał jak zwykle kpiąco, po czym dźwignął się na rękach, jednak jego penis wciąż znajdował się we wnętrzu chłopaka.

- Bolało jak cholera! – wrzasnął z wyraźnym wyrzutem w głosie, jednak nie miał na tyle odwagi by spojrzeć Benjaminowi w oczy. Jego wzrok uciekł gdzieś w bok, a wargi zaczęły lekko drżeć.

- Bo miało boleć. Gdybyś nie pozwolił Eliotowi na tak wiele, przysięgam, że dałbym ci tak słodki pierwszy raz, że byś się rozpłynął. Jednak cóż… Jestem kurewsko zazdrosnym skurwysynem i jeśli jeszcze raz dowiem się, że przebywałeś z nim sam na sam, to tak cię zerżnę, że to co teraz przeżyłeś wyda ci się miłą pieszczotą. – Po tych słowach Benjamin wstał i wyszedł na chwilę z pokoju zostawiając zdezorientowanego chłopaka. Joe przez dłuższą chwilę trawił to co usłyszał, po czym zdał sobie sprawę z tego, że Miller był jeszcze bardziej niebezpieczny, niż mu się zdawało. Więc kiedy zobaczył, że mężczyzna znów wszedł do pokoju, wszystkie jego mięśnie nagle się spięły, a adrenalina podskoczyła mu do niewyobrażalnie wysokiego poziomu.

- Ale jeśli będziesz grzeczny, słodki i wierny to obiecuję, że szybko zapomnisz o tym bólu – powiedział już mniej przerażająco, po czym zaczął się ubierać. Trzeba było przyznać, że wystraszona  twarz chłopaka sprawiał mu wiele przyjemność, jednak nie chciał, żeby zszedł mu tutaj ze strachu. Dlatego też przed wyjściem podszedł do zesztywniałego Joe’go i pocałował go lekko w policzek, a ręką poczochrał mu włosy.

- Wpadnę po ciebie o 19 i pójdziemy na to cholerne ognisko. – Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i wyszedł z małego mieszkanka Moora. Joe natomiast rozpłakał się jak małe dziecko.